اگر تنها به آمار موجود خشونت علیه زنان اتکا کنیم تقریبا دو زن از هر سە زن ایرانی خشونت خانگی را تجربه کرده اند. این آمار حتی بیشتر ازآمار  متوسط جهانی است که در آن از هر سه زن، یک زن مورد خشونت قرار گرفته است.

در ایران رویکرد غالب در خصوص مسئله خشونت خانگی، رویکردی سنتی و غیر علمی است که خشونت را ناچیز و کم اهمیت جلوه میدهد ومیکوشد این مشکل در عرصه خصوصی پنهان بماند و با ممانعت از ورود آن به عرصه عمومی آبروی کشور حفظ شود. دامنه این نفی وانکار تا آنجاست که وقتی بعد از وقوع همه گیری کووید19 نگرانی ها برای افزایش خشونت خانگی و خشونت علیه زنان بالا گرفت گروهی آن را دروغ و نمایش خواندند.

قتل فجیع رومینا اشرفی به دست پدرش جامعه ی ایران را تکان داد، قتل رومینا و به دنبال آن قتل زنان دیگر در کرمان و آبادان گواهی بر این بود که خشونت علیه زنان حادتر از آن است که بتوان با پنهان کردن آمار خشونت خانگی نادیده گرفته شود. همینطور بعد از افشاگری درباره تجاوز و خشونت جنسی این واقعیت هولناک را در برابر جامعه ایران نهاد که ابعاد مختلف خشونت علیه زنان از خشونت فیزیکی و قتل ناموسی تا خشونت و تجاوز جنسی چه حد گسترده است و عمومیت دارد. خشونت علیه زنان پدیده شایعی است که از وزیر سابق تا مرد روستایی و از مردان بی سواد تا شخصیتهای فرهنگی و اجتماعی و دانشگاهی مرتکب آن میشوند و چنین وضعیتی بی گمان غیر از زمینه های اجتماعی و فرهنگی و اقتصادی اش، محصول بی توجهی دولت به خشونت علیه زنان و کم اهمیت تلقی کردن آن بوده است. بی توجهی و نادیده انگاری موجب شده است که راهکاری جدی برای مقابله با خشونت علیه زنان اندیشیده نشود و به حال خود رها شود. 18 سال پس از آنکه فمنیست های آمریکای لاتین و کاراییب در سال 1981 روز 25 نوامبر را روز مبارزه در مورد خشونت خانگی تعیین کرد، سازمان ملل متحد نیز این روز را به عنوان روز جهانی محو خشونت علیه زنان نام گذاری کرد تا توجه دولتها و جهانیان را به آن جلب کند. نتیجه این توجهات و تلاشها این بوده است که امروزه خشونت علیه زنان نه تنها یک مسئله اجتماعی و نقض حقوق زنان بلکه از نظر سازمان بهداشت جهانی یک مشکل سلامت عمومی به شمار می رود که نیازمند مداخله و پیشگیری است.

اما شواهد و واقعیتهای موجود حکایت از آن دارد که در ایران عزم و اراده جدی برای محو خشونت علیه زنان وجود ندارد و این مشکل همچنان یکی از مشکلاتی است که زنان با آن مواجه هستند. آنچه در ایران مقابله با خشونت علیه زنان را دشوار و حتی ناممکن کرده است، فقدان اجماع و وحدت نظر در مورد خشونت خانگی به عنوان یک مسئله ی آسیب زا و نیازمند مداخله است و همین موجب شده که خشونت علیه زنان در مرحله انکار متوقف شود.