اعتراض در پاسخ به مسئله های حل نشده پدید می آید اگر مسئله حل نشود به شکل اعتراض در جامعه نمود پیدا می کند. رژیم ایران در شرایط بحرانی قرار دارد این بحران ریشه‌ای و ساختاری است بحران بیانگر وضعیتی می باشد که یک نظام قادر نیست از طریق ساز و کارهای معمولیش مسائل و مشکلات را حل کند جمهوری اسلامی توانایی حل بحران های اجتماعی،اقتصادی و سیاسی را ندارد و چون این بحران ها رفع نمی شوند در فواصل زمانی کوتاهی دوباره شاهد موج جدیدی از اعتراضات هستیم.

جامعه ایران در موقعیت و شرایطی قرار دارد که مردم دیگر تاب تحمل فشارهای اقتصادی، سیاسی و اجتماعی که حکومت بوجود آورده را ندارند. نارضایتی ها در سطح بسیار بالایی می باشد و هر روز بر معضلات مردم افزوده می شود هر یک از اقشار جامعه (کارگران، معلمان، زنان، دانشجویان، بیکاران، کشاورزان) و هر یک از طبقات پایین، متوسط و بالا جامعه دلیلی برای نارضایتی دارند کنش گرانی که از وضعیت موجود رضایت ندارند بی شمارند و خواست تغییر شرایط بسیار واضح و روشن است. در این بین حکومت در عمل پاسخگوی مشکلات و مطالبات دموکراتیک مردم نمی باشد و به جای پیدا کردن راه حل و بر طرف کردن این معضلات با این پدیده‌ها از دیدگاه نظامی- امنیتی برخورد می کند. به نظر می رسد اولویت برای آنها ساکت کردن هر گونه صدای معترض و خنثی کردن اعتراضات است و به دلیل همین پاسخگو نبودن حکومت، مسئولیت جمهوری اسلامی در بوجود آوردن بحران ها و مشکلات کنونی به گفتمان مشترک معترضان با پایگاه اجتماعی متفاوت درآمده است.

مردم در زندگی خود احساس محرومیت می کنند منظور از محرومیت شکاف و فاصله‌ای است میان توانایی‌ها و انتظارات هر جامعه‌ای. در حوزه اقتصادی بخش بزرگی از مردم احساس محرومیت می کند قدرت خرید مردم روز به روز کاهش می یابد و تورم روند افزایشی خود را از دست نمی دهد و فاصله طبقاتی بیشتر و بیشتر می شود. در حوزه سیاسی مردم احساس طرد شدگی می کنند یعنی اراده مردم در مدیریت کشور دخیل نیست و حکومت هیچ نقش و مسئولیت برای مردم و اراده آزاد آنها قائل نمی باشد در واقع این سیستم حکمرانی توتالیتر نمی تواند خواسته ها و مطالبات دموکراتیک مردم را به رسمیت بشناسد.

احساس تبعیض یکی دیگر از شاخص های به وجود آمدن پی در پی اعتراضات است مردم با وجود اینترنت و وجود شبکه های اجتماعی و رسانه‌های ارتباطی به اطلاعات بیشتری دسترسی دارند و خودشان را با دیگران با طبقات مختلف جامعه با کشورهای دیگر مقایسه می کنند. شرایط زندگی مردم هر روز بدتر می شود بنابراین احساس تبعیض باعث بوجود آمدن شکاف های متعدد در جامعه بین جمهوری اسلامی، نخبگان و اقشار مختلف مردم شده است این شکاف ها فاصله بسیار زیادی بین دولت و حاکمیت و مردم جامعه ایجاد کرده است. در شعارهای رادیکالی که مردم می دهند به وضوح می توانیم آن را مشاهده کنیم که مردم راس هرم رژیم سیاسی ایران علی خامنه ای را نشانه گرفتند او را عامل اول و آخر مشکلات و بدبختی های خود و جامعه ایران می دانند در واقع مردم در شعار هایشان نشان داده‌اند که خواستار تغییر جمهوری اسلامی و سیستم حکمرانی تبعیض آمیز آن هستند مردم فهمیده اند بدون تغییر ساختار سیاسی امکان حل مسئله های چون نابرابری، فقر، تبعیض و فساد وجود ندارد. واقعیت این است که تا زمانی که چنین مشکلات و نارضایتی های سیاسی و اجتماعی حل نشده باقی بمانند انتظار تکرار اعتراضات بسیار محتمل می باشد.