ما زنان از کودکی یاد میگیریم که تصمیم گیرنده نهايی باید مرد باشد، به ما یاد میدهند که برای راضی نگه داشتن مرد همیشه باید کوتاه بیایی، حرف آخر را او میزند، وابستگی به مرد ابتدایترین آموزش مادرانمان بوده و هست، چون او هم چنین تربیت یافتە و از زندگیش هم راضی بوده و هست... سعی در ضعیف کردن و قبولاندن جنس دوم را از همان دوران خردسالی اجین روحمان کرده اند، اول به عشق مادر که با مهر دانسته‌هایش را بی چشمداشت با ما تقسیم میکند، سرسپرده پدر و برادر میشویم، و بعدها هم به عشق مردی به نام همسر از تمام خواسته و ایده‌الهایمان دست میکشیم تا از او مردی قوی بسازیم برای تکیه دادن به شانه‌هایش برای طی مسیر زندگی و مادر شدن و ادامه دادن راه مادرانمان...... در وهله اول بسیار عادی و زندگی ساده و شیرینی بنظر میرسد.... اما کافیست به گذر این راه و همه فداکاریها و قربانی دادنهای یک زن نگاهی بیاندازی، به درد دلهایش گوش‌ دهی، به آرزوهای برباد رفته‌اش، به آهها و حسرتهای برگشت ناپذیرش به همه آنچه که میخواست داشته باشد و ندارد به همه آنکە میخواست باشد و برسد و نرسید.  آنوقت میتوانی عمق درد و فاجعه و جنس دوم بودن و تباهی عمر را لمس کنی. 

خشونت علیه زن تنها کبودی چشمها نیست، خشونت جسمی و جنسی را مرور زمان ترمیم و التیام میبخشد و یا شاید کمرنگ و فراموش کند اما فاجعه زمانیست که زندگی یک انسان به نام زن قربانی خواسته و قدرت طلبی و حفظ شرف و غرور مرد شود، این زنجیره همچنان ادامه دارد، 

تا زمانی که مادران تجارب و آزموده‌های خود را دست نخورده منتقل کنند....

تا زمانی که برای دلخوشی و رضایت مردهای زندگیمان دست از رويا و آرمانمان برداریم، تا آندم که بر  ترس درونمان غلبه نکنیم، و به توانای‌های همسان و برابرمان آگاه نباشیم و برابری را حق مسلممان ندانیم نمیتوانیم مادرانی قوی برای پرورش نسل بعدی و رساندن دخترانمان به جایگاه انسانی برابر  باشیم

بیاید به ناممکنهای دست نیافتنی به آن قله یکسانی دست یابیم و در حد توان و امکانمان به پرورش و تربیت فرزندانمان بیشترین اهمیت و توجه را داشته باشیم الگویی برای مقاوت و سرسختی و انسان بودن باشیم.

به امید آن روز که نه ۸ مارسی و نه ۲۵ نوامبری در تقویم و تاریخ بماند،و انسان تا جایی رشد کند که تفاوت  بین زن و مرد تنها در جنسیت و ظاهر باشد و هر دو انسان باشند.